Rozdział siedemnasty

Obudziłam się w szpitalu. Obok mnie siedział podparty na swoich rękach Dominic . Jess chodziła niecierpliwie po sali .

C: Jess siadaj .

Odparłam łapiąc się za głowę. W tym momencie oboje spojrzeli na mnie jakimś zbawczym wzrokiem.

J: Chels ! Ale nas nastraszyłaś ! Pamiętasz coś ?

D: Kochanie !

C: Pamiętam , niestety

Spojrzałam w podłogę.

C: A co z Alex ? I innymi dziećmi ! Co z tym chłopczykiem .

Kolejna łza napłynęła mi do oczu. Czułam się temu wszystkiemu winna. To prze zemnie dzieci zostały narażone na niebezpieczeństwo. To jest okropne uczucie być przyczyną tragedii.

J: Z chłopczykiem dobrze , lepiej niż z tobą. Nikt nie został ranny. Na szczęście szybko zjawiła się policja i opanowała sytuację.

Chciałam znaleźć dla siebie jakieś usprawiedliwienie ale nie umiałam. Przecież to pewnie o mnie chodziło a mówiło cierpieć na tym czyjeś życie . Cały czas myślałam o tej sytuacji i myślałam co by było gdyby ... Każdy mi powtarzał że to nie moja wina. Chcieli mnie po prostu pocieszyć. Ale najgorsze było to że sprawca niedawno uciekł z więzienia. "Boże nie !" Pomyślałam sobie na tą wieść. Nie chciałam przeżywać kolejnych dramatów mojego życia. Marzę teraz tylko o spokojnym życiu. Właściwie to nawet w szpitalu czułam się zagrożona bo nie wiadomo do czego ten koleś jest jeszcze zdolny. Codziennie modliłam się aby nie wydarzyła się jakaś tragedia z mojej winy. Pewnej nocy w szpitalu nawet ujrzałam ... ujrzałam ? A może objawiła mi się sylwetka mojej zmarłej mamy . Była taka piękna . Ujrzawszy ją powiedziała do mnie : "To nie twoja wina kochanie. Bądź silna i nie poddawaj się" . I w jakiś dziwnych okolicznościach zniknęła . Nie byłam pewna czy to moja matka ale sądząc po jej trochę niewyraźnych oczach na starych zdjęciach doszłam do wniosku że to na pewno była ona. Nie powiedziałam o tym nikomu. Tamte słowa dodały mi jakiejś otuchy i wsparcia ze strony zmarłej mamy.

         Dzień wypisu ze szpitala był najgorszy. Bałam się wyjść na dwór . Skąd mogę wiedzieć do czai się za ścianą ? Idąc z kapturem na głowie , rękami w kieszeni i spojrzeniem w dół jakoś dotarłam do naszego mieszkania. Nie miałam zamiaru z niego wychodzić. Każdy pokój przypominał mi tamten dzień , trzynastego marca. Oglądając telewizję w salonie usłyszałam otwierający się zamek naszych drzwi. Przestraszyłam się ale ... na szczęście to był Domin i Jess wracający z pracy. Usiedli obok mnie .

J: Posłuchaj . Razem doszliśmy do wniosku że musimy wyjechać stąd na jakiś czas. Musimy zrobić sobie jakieś wakacje i odpocząć od tego wszystkiego. Jeszcze zastanowimy się gdzie . Co ty na to ?

C: Z wielką chęcią !

D: No to gdzie ?

Wzięłam na swoje kolana laptopa a następnie włączyłam go. Poszukałam jakiś fajnych miejsc.

C: Popatrz . Góry , cisza , spokój. Tego nam potrzeba. Co wy na to ?

Spojrzałam na obojga . Oni przytaknęli że to dobry pomysł.

J: Jutro pojadę sprawdzić najbliższe bilety.

C: Okej. Która godzina ?

D: 14:30.

C: Trzeba pójść po Alex. Dom pójdziesz po nią ? Ja nie chcę na razie wychodzić z domu.

D: Pewnie .

    Kiedy do domu przyszedł mój chłopak z Alex ona od razu pobiegła do mnie i przytuliła mnie mocno mówiąc : "Mami ! Nareszcie w domu" . Ja ją ucałowałam a następnie zrobiłam jakiś obiad.

     Kolejne miesiące mijały w normalnym tempie. Nawet mieliśmy już bilety na 4.05 na wylot w góry. Cieszyłam się z tego wyjazdu. Marzy mi się cisza i spokój. Dzień wylotu zaliczał się bardziej do tych szczęśliwych dni. Lot był spokojny. Nic nadzywczajnego się nie działo.  W górach było tak pięknie. Oczywiście nie obyło się bez robienia naszych sesyjek . Nawet w takich mało znanych górach znalazł się jakiś fotograf i z chęcią fotografował mnie , jess . Te ostatnie tygodnie spędzone tutaj były wspaniałe. Odstresowałam się i wyluzowałam. Tego mi brakowało ! 

---------------------------------

Zdjęcia z wycieczki : )